Wat als samenwerken als ouders hoge stress geeft?

Bij de meeste scheidingen komen ouders tot een manier van samenwerken als ouders die leefbaar is. Ik werk met een klein segment, waarbij het spreken met elkaar als ouders hoge stress geeft. Ik leer ze ontsnappingspunten te vinden naar meer welzijn voor hun kinderen, zonder samenwerking van de andere ouder. Deze ouders ervaren véél druk om toch maar te kunnen spreken met elkaar.

Er zijn 3 soorten co-ouderschap na scheiding: Samenwerkend, conflictueus en parallel ouderschap.

Het samenwerkende, dat is het ideaalplaatje. Het conflictueuze, dat hoge, helse stress geeft en niemand wilt. Parallel ouderschap, dat is dat ieder gezin zijn eigen koers vaart met zo weinig mogelijk raakpunten met het andere gezin.

Mijn vraag voor jou, als je het nog niet weet: Hoeveel procent van alle gescheiden ouders, doet aan parallel ouderschap na de scheiding? Het staat onderaan deze blog. Scroll maar even door. Eerst raden voor je gaat kijken hé!

Gek hé?

Bij de meeste scheidingen komen ouders tot een manier van samenwerken als ouders die leefbaar is (samenwerkend of parallel). Ik werk met een klein segment, waarbij het spreken met elkaar als ouders hoge stress geeft. Ik leer ze ontsnappingspunten te vinden naar meer welzijn voor hun kinderen, zonder samenwerking van de andere ouder.

Deze ouders ervaren véél druk om toch maar te kunnen spreken met elkaar. Om te werken aan hun communicatie, het vertrouwen. Ze voelen zich schuldig omdat het niet werkt. Schuldig naar hun kinderen toe.
Ze voelen zich falen als ouder.

Herken je iets in volgend verhaal?

Ping! Een bericht. Instant schiet de stress omhoog. Ze/hij pakt haar/zijn telefoon om het bericht te lezen. Daar verschijnt de naam van de ex.

De gedachte 'Wat gaat het nu weer zijn' en 'zal ik het wel openen?' schieten door haar/zijn hoofd. Haar/zijn maag krimpt pijnlijk ineen.

Ze denkt dat er misschien iets belangrijks in staat over de kinderen. Dat wil ze niet missen, dus opent ze het bericht.

En haar ogen, die scannen het bericht dat de andere ouder schreef. Ze ziet woorden als "jij denkt enkel aan jezelf', 'slecht bezig zo', 'niet welwillend', 'in het belang van onze kinderen', 'akkoord geven voor hobby'... etc...

En dat allemaal bedoeld op haar/hem... Hoewel het niet nieuw is, voelt ze zich telkens machteloos. Ja, ze heeft al heel wat gedaan de voorbije jaren om dit te stoppen.
Ze wil niets liever. Waarom kan dat niet?

Ze begint een antwoord te schrijven. Dit kan ze toch niet laten gebeuren?
Hij zal dit immers ook zo aan de kinderen zeggen, en wat dan... ze wil er niet aan denken maar het sluimert in haar systeem.

Haar vriend helpt haar die avond met het antwoord. Oké, het bericht is goed en goed bedoeld. Ze verstuurt het naar vader. Geen half uur later vliegt het volgende bericht op haar telefoon. Ze wil dit niet. Ze wil dit helemaal niet. Ze weet al wat er gaat komen…

..

Dit is nog maar een kort moment. Mijn ervaring is dat in complexe scheidingen deze momenten zich opstapelen én de situaties zeer ingewikkeld kunnen worden.

Een kenmerk van strijd is dat het hoge emoties brengt. Mijn ervaring is dat dit de reflectie verkleint. Wat ik ouders leer, is om reflectie hoog te houden. Dat wil niet zeggen dat je emoties moet wegduwen of verwerkt hebben. Ze horen bij ons als mens. Je kan ze beperken tot je onderbuik.

Ouders die leren dan in die reflectie om kritische vragen te stellen, anders te denken en niet mee te gaan in de actie-reactie van de strijd. Emoties in de onderbuik houden in een helse strijd, dat is een bovenmenselijke taak. Ouders leren hier om steun te vragen rondom hen.

Dit maakt dat ze gemoedsrust ervaren. Er komt ademruimte door iets anders te doen en te denken. Mijn ervaring is dat acties die van hieruit komen, welzijn brengen voor ouders en kinderen.

De ouder in het fictieve verhaal hierboven zou dan kunnen kiezen om volgende keer niet meer te antwoorden op berichten.

Jij kan ook kiezen om de reflectie te verhogen. Het is ook een leerproces dat waarschijnlijk niet meteen zal lukken. Met vallen en opstaan, volharding en steun is het mogelijk.

Het antwoord is 50%