Verdorie, de kinderen inzetten om mij te pesten!

Wanneer er strijd heerst na een scheiding, doet iedereen iets. Vader doet iets. Moeder doet iets. De kinderen doen iets. De familie en vrienden doen iets. Het netwerk doet iets. De hulpverleners doen iets. Ik noem dat inzet. Soms heeft die inzet positieve gevolgen en soms negatieve. Soms is de inzet goed bedoeld en soms slecht. Met momenten is de inzet impulsief, dan weer doordacht.

We zien de kinderen vaak als onschuldige speelballen van de conflicten tussen hun ouders. In mijn werk ga ik de kinderen zien als autonome individuen, die deel uit maken van de moeilijke echtscheiding. Ze hebben zelf gevoelens, gedachten en gedragingen.

Wanneer ik kinderen spreek, spreek ik hen daarover aan. Daardoor voelen ze zich gehoord en leren ze uitdrukking geven aan hun gevoelens en gedachten. Wanneer ik kinderen zou zien als machteloze speelballen, worden ze niet erkend en ook niet weerbaar in de strijd.

Kinderen die hoge strijd meemaken zetten zich heel erg in om de spanningen te doen zakken, bij zichzelf en of hun ouders. Kinderen die zich machteloos en hulpeloos voelen, cijferen zichzelf weg en vervreemden van hun ouders als die strijd groot is of lang duurt.

Kinderen die aangesproken worden op hun inzet zijn, naar mijn ervaring en die van de ouders die ik begeleid heb, weerbaarder

Daarom wil ik je doen nadenken over 5 ideeën die je misschien beter niet doet als je kinderen ingezet worden in de strijd.

Blijven inzetten op de communicatie tussen ouders om het kind uit de strijd te halen ?

Het is nét die inzet om de communicatie op één lijn te brengen die de strijd opnieuw kansen geeft. Elk meningsverschil geeft strijd.

Je gaat dus die meningen over wat best is voor de kinderen niet meer proberen af te stemmen. Want daarmee komen de kinderen in de strijd. Ze weten dan niet welke mening ze moeten kiezen. Bij elke keuze zullen ze één ouder teleurstellen. Dat doet pijn. Ze worden er moedeloos en machteloos van.

Vermijden om over de lastige dingen te spreken zodat het leuk blijft voor je kind ?

Ik zie veel ouders die niet over pijn en verdriet spreken met hun kinderen. Daar spelen veel overtuigingen in mee. Ik zwem tegen de stroom in, want kinderen geven later aan dat niemand luisterde naar hen of dat er geen moeite werd genomen met hen te praten, ook over volwassener zaken.

Ik zwem ook tegen de stroom bij mijn man en zijn dochter. Hij wil haar niet belasten door over die dingen te praten. Zij hunkert en fleurt op van de gesprekjes tussen ons over lastige dingen. Mijn man apprecieert het dat ik dit met haar doe. Ze wordt er weerbaar van, ziet hij.

Kan jij het als ouder verdragen dat je kind pijn en verdriet heeft?

Denken dat je eigen belangen dezelfde zijn als die van je kind

Dan gaat je kind boodschapper worden van jouw gevoelens en frustraties. Dat is een inzet in de strijd die pijnlijk is voor kinderen. Je kan als ouder goed zorgen voor jouw eigen behoeften, zonder dat je daar je kind moet bij betrekken.

Als je merkt dat dit gebeurt bij de andere ouder, sta dan stil of het ook bij jou gebeurt. Maak dit bespreekbaar met je kind, zodat het weerbaar is. Je kind zal dan vader of moeder terug op de plaats van de ouder kunnen zetten.

Denken dat je zeker weet wat goed is voor je kind

Veel ouders denken dat ze een goede ouder zijn als ze de binnenkant van hun kind hélemaal kennen. Heb jij dat ook? Dat is niet zo raar. Maar toch is het niet nodig om een goede ouder te zijn.

Naar mijn ervaring gaan mensen bij hoog conflictueus ouderschap met zekerheid invullen wat kinderen denken en voelen. We verliezen onze nieuwsgierigheid naar de werkelijke binnenkant van kinderen.

Een kind kan zelf zijn eigen gedachten en gevoelens zoeken en vinden. Een kind kan zelf zoeken wat goed is voor hem (zoals bijvoorbeeld een goede verblijfsregeling). Elk kind verlangt naar een vrije ruimte om hierover te kunnen spreken, zonder dat anderen het gaan invullen voor hem.

Kinderen zien als weerloze slachtoffers.

Ik weet dat het lastig en pijnlijk is wat je kinderen meemaken in deze strijd. Anders zette ik me niet in met Glinster voor jullie kinderen. 

Ik wil er wel nog iets naast zetten. Kinderen denken, voelen en doen allerlei dingen om die strijd weg te krijgen. Ze kunnen meer dan we denken om niet mee in de strijd gezogen te worden.

An Brems
Systemisch counselor bij Glinster